ISLAK ADIMLAR
Islak Adımlar
Islak adımlarla gezdim sokaklarını; yürüdüm, zevk aldım yürümekten. Göç ediyordu bir şeyler o sıralar içimde. Göçüyordu belki de bir şeylerin temeli..
Ama yürüdüm yine de sokaklarını yağmura inat…
Bedenimin olmasa da hoşuna gidiyordu belki bu, bulutlara sevdalı yüreğimin.
Hiçbir şey bilmiyordum en önemlisi…
Ve belki de buydu her şeyden zevk almamın sebebi. Bilinmedik mekanlara girmek; farklı tatta bir şeyler yemek, ilk kez karşılaştığın insanlara merhaba demek..
En çok melon şapkalı kadınlarını hatırlayacağım mesela. Üzerlerinde çok şık birer kürk; boynunda atkı, eldivenleri siyah ince deriden.. O şık, güler yüzlü, modern; sosyete ama “kendiliğinden”.
Yani bizim memleket karıları gibi ötekileştiren gözlerle bakmayan kimseye. İşte onları hatırlayacağım en çok.
Ve şimdi tepemde çınlayan çanlarını duyuyorum bir kilisenin. Belki de sinyalleri bu gitme vaktimin. Hiç bilmediğim bir tren alacak şimdi, hiç görmediğim duraklarda indirecek. Hani bir şey olsa şimdi bana, ya da bir hal gelse başıma; kim bilecek, kim bilecek…
Beytullah BALCI Milano/ İtalya
23.12.2010 22:13