ÖYLESİNE YAŞIYORUM

Öylesine Yaşıyorum

Yaşıyorum öylesine, öylece kendi kendime..

Tanımadığım sokakların tozunu yutuyorum. Bir simit alıyorum sonra dizi yırtık çocuktan. Günleri unutuyorum sonra, bugün neydi diyorum. Zaten asla saat kullanmadım şu hayatta. Yani takmadım hiçbirşeyi, hiç kimseyi koluma.

Ama aşığım biliyor musunuz? Henüz tanışmadığım sevgilim yatıyor kalbimin en temiz yerinde. Onu da götürüyorum gittiğim her yere. O nerde derseniz; tenimde, ceketimin iç cebinde ve de en son vagonda bir trende. Deli sanır gören de, ama mutluyum ben, yaşıyorum öylesine..

Öylesine yaşıyorum, ölümü bekliyorum içim hayat dolu. Yahu nereye gider diyorum bu işin sonu. Sonra boş ver diyorum, nasıl olsa öylesine yaşıyorum.

Zihnimde bir martı süzülüyor, akşam kızıllığında İstanbul’un. Bir çocuk kiliseden çıkıyor ailesiyle, saçlarını okşuyorum. Bulutlardan umut koparıyorum sonra, kalıyor elimde tuttuğum. Gelmesin aklıma; ne varsa unuttuğum, yutkunarak yuttuğum. Çünkü artık mutluyum.

Farkındayım ki başucumuzda bir kronometre geriye sayıyor. Çarkındayım sanki feleğin, ve bu çark da yerinde sayıyor. Gölgem dibime düşerken gün ortası, bir yerlerde yıldız kayıyor.

Belki fazla oldu bu şiir. Belki haddimi aşıyorum. Belki deva bulunmamış bir yarayı kaşıyorum. Hayattan bezer mi insan, bezen varsa şaşıyorum. Sanırım ben özetle :

“Öylesine yaşıyorum. . .”

Beytullah BALCI
30.11.2010  / 12:15
Ange, İsveç